W nowym tomie "Czas i przesłona" jeszcze wyraźniej niż w książkach poprzednich uderza dar obserwacji, uważnego przyglądania się światu i temu egzotycznemu (wiersze są zapisami z podróży do Gruzji, Tel Awiwu, Brooklynu, wyprawy na szczyt Etny), i temu położonemu najbliżej nas – gdy poetka obserwuje owdowiałego sąsiada czy przytacza opowieść o wymianie okien u starej kobiety.

Istotą spojrzenia Dąbrowskiej jest nie tylko niezwykłe uwrażliwienie na kolory, zapachy i różnorodność świata, ale przede wszystkim czułość i empatia, z jaką pisze o spotykanych ludziach. W tle rysowana jest delikatnie sytuacja liryczna – świat ten oglądany jest zawsze z kimś bliskim i relacja z owym „ty” podlega subtelnym przekształceniom pod wpływem wspólnie oglądanych krajobrazów i sytuacji.